O CILJEVIMA KRIVIČNOG POSTUPKA
Autor/i: Siniša Moravac,
Stranice: 97-113
UDK: 343.13
DOI:
Apstrakt: Istraživanjem ciljeva krivičnog postupka autor konstatuje da krivični postupak karakteriše mnoštvo cilјeva. Sve cilјeve autor svrstava u dve grupe. Prvu grupu čine opšti cilјevi krivičnog postupka, a druga grupa obuhvata posebne cilјeve koji se vezuju za krivičnu proceduru, i to na primer – cilјeve stranaka u postupku i šire posmatrano cilјeve svih subjekata koji u postupku na bilo koji način učestvuju, cilјeve pojedinih faza i stadijuma postupka itd. Kao predmet ovog rada autor je, takođe, odredio analizu ciljeva krivičnog postupka u kontekstu njegove legitimnosti i hijerarhijskog odnosa ciljeva krivične procedure. Autor objašnjava da cilјevi krivičnog postupka moraju biti zasnovani na opštim društvenim cilјevima poput pravde, istine, pravičnosti itd., što je neophodno iz dva razloga. Prvo, opšte društvene vrednosti determinišu cilјeve postupka, drugo, opšte društvene vrednosti daju neophodnu dozu legitimiteta. Zaključno se konstatuje da su krivični postupci koji nisu konstruisani tako da uvažavaju oba razloga veoma problematični.
Ključne reči: krivični postupak, cilјevi, istina, legitimnost
Reference:
– Bajović, V. (2012). „Amerikanizacija dokaznog postupka“, Pravni život, (9) str. 829–844.
– Bejatović, S. (2016). Krivično procesno pravo, Beograd: Službeni glasnik.
– Brkić, S. (2016). Krivično procesno pravo I, Novi Sad: Pravni fakultet Univerziteta u Novom Sadu.
– Damaška, M. (1973). „Evidentiary Barriers to Conviction and Two Models of Criminal Procedure: A Comparative Study“, University of Pennsylvania Law Review, 121(3), str. 506–589.
– Davidov, S. (2017). Rasprava o krivičnom postupku: ima li pravde bez istine?, Novi Sad: Svetionik.
– Grubač, M. (2004). Krivično procesno pravo – uvod i opšti deo, Beograd: Službeni glasnik.
– Jovančević, N. (2012). „Princip istine u novom ZKP od 2011“, Pravni život, (9), str. 845–859.
– Kotarbinjski, T. (1964). Traktat o dobrom delanju, Beograd: Nolit.
– Krapac, D. (1995). Engleski kazneni postupak, Zagreb: Pravni fakultet u Zagrebu.
– Krštenić, J. (2005). „Utvrđivanje i osporavanje istine u krivičnom postupku“, Pravni život, (9), str. 733–751.
– Luhmann, N. (1992). Legitimacija kroz proceduru, Zagreb: Naprijed.
– Marković, M. (1930). Udžbenik sudskog krivičnog postupka Kralјevine Jugoslavije, Beograd: Narodna štamparija.
– Peters, K. (1985). Strafprozess, Heidelberg: C. F. Müller.
– Putzke, H., Scheinfeld, J. (2012). Strafprozessrecht, München: C. H. Beck.
– Simić-Jekić, Z. (1982). Krivično procesno pravo SFRJ, Beograd: Privredna štampa.
– Škulić, M. (2013). Krivično procesno pravo, Beograd: Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu.
– Slijepčević, S. (1966). „Istina i pravosuđe“, Glasnik advokatske komore Vojvodine, (11), str. 1–8.
– Vasilјević, T. (1970). Sistem krivičnog procesnog prava SFRJ, Beograd: Zavod za izdavanje udžbenika socijalističke Republike Srbije.
– Weigend, T. (2011). „Should We Search for the Truth, and Who Should Do
it?“, North Carolina Journal of International Law and Commercial Regulation, 36(2), pp. 389–415.
– Živanović, T. (1941). Osnovni problemi krivičnog i građanskog procesnog prava (postupka), Beograd: Srpska kralјevska akademija.